Het dagelijks leven van Kawther Salam

  ..: Herinneringen: De moeder van de meisjes :..
 
13 december 2006

-> Home (meer artikelen)

Ik heb vijf zussen en drie broers; ik was nummer vier temidden van mijn zussen: Laila, Sohaila, Mukarram, Kawther, Khawlah, en Ala. Mijn broers zijn Taha, Jibreen, en Ismael, die allen na mij zijn geboren.

Toen ik was geboren had mijn moeder er genoeg van om nog meisjes geboren te laten worden. Ze wenste dat ik zou sterven voordat ik zou worden geboren. Dit was ook de wens van de militaire commandant, kolonel Amnon Cohen. Hij gaf uitdrukking aan zijn wens toen hij voor mij stond, hij zei "we wensen dat we geen journaliste Kawther Salam in Hebron hadden !"

Het verschil tussen de wens van mijn moeder en de wens van Amnon Cohen is, dat Amnon Cohen was de commandant van het kantoor van de bezettingsmacht in Hebron. Hij wou dat jij van mij af was, hij was ziek van mijn journalistieke werk dat de schandalen aan de kaak stelde onder zijn gezag. Maar mijn moeder wenste dat ik niet was geboren omdat ze veel te lijden had door de familie van mijn vader.

In oosterse families en patriarchale maatschappijen wordt altijd de voorkeur gegeven aan de geboorte van jongens, de geboorte van een meisje wordt gezien als een kenmerk van schuld bij de moeder. In de Arabische maatschappij hecht men een sterk geloof aan dat de geboorte van jongens iets zegevierends is, het is iets heel belangrijks voor de uitbreiding van de familie en de stam. Maar de geboorte van een meisje wordt beschouwd als een kenmerk van schuld van de moeder. Meisjes worden in de stam niet geteld als een actieve persoon die het gezin kan verdedigen, en ze zullen worden getrouwd door een andere persoon, van een andere familie of stam, en zodoende die andere familie uitbreiden.

Nog een gevolg van deze clan-mentaliteit is dat huwelijken vaan worden gearrangeerd tussen neven, nichten en de andere nabije familie, binnen de uit te breiden familie of stam. Het voordeel hiervan is dat het familiekapitaal blijft binnen de familie of de stam, en - als de vrouw binnen de familie blijft - zal ze meer mannelijke personen baren om de stam uit te breiden.
De terugslag is een scherpe toename van kinderen met erfelijke ziekten. Bijvoorbeeld, Hebron in het zuiden en Nabloes in het noorden, waar de stam-mentaliteit erg sterk is, zijn vol met mensen die lijden aan heup-dysplasie, een ziekte die wordt veroorzaakt door erfelijke factoren.

Omdat uit mijn moeder zus zusters werden geboren, begonnen de mensen haar "Um El Banat" te noemen - de moeder van de meisjes. Dit wordt beschouwd als een belediging in de maatschappij. Mijn grootvader drong aan bij mijn vader om een andere vrouw te zoeken waaruit jongens geboren zouden worden, in plaats van bij mijn moeder te blijven die hem alleen maar meisjes had gegeven.

Mijn moeder vertelde ons dat mijn vader naar een ander huwelijk had uitgekeken, maar dat zij het gezin van dat meisje had bezocht. Ze vertelde hen over haar situatie van armoede en dreigde dat haar dochter zou leven in een ellendig leven als ze met mijn vader zou trouwen. Ze hield dit huwelijk tegen teneinde haar gezin te beschermen, de meisjes die haar schuldig hadden gemaakt doordat ze hen had geboren laten worden.

Nadat mijn moeder het project van een nieuw huwelijk van mijn vader had belemmerd, werd ik geboren en ze was niet blij met mijn geboorte.

Op de eerste dag van mijn geboorte droeg mijn vader mij op de armen en kuste mij, hij huilde van vreugde over mijn geboorte, volgens wat mijn moeder mij vertelde. Ze zei dat mijn vader geen uitdrukking van blijdschap had gegeven toen mijn andere zussen werden geboren. Hij had altijd zijn kwaadheid laten blijken als er een nieuw meisje bij haar werd geboren, ze was verbaasd over zijn reactie en ze huilde.

Mijn moeder zei dat op de eerste dag na mijn geboorte, had mijn vader geluk. Hij kreeg een nieuwe baan. Dit maakte hem erg blij en het gaf hem hoop. Hij zei tegen mijn moeder dat hij er niet aan dacht om een ander huwelijk te beginnen zelfs als bij haar nog eens 100 meisjes werden geboren, en vroeg haar om vergeving.

Mijn moeder zei dat mijn vader van haar hield en dat zijn liefde dagelijks toenam, en ook toen bij haar haar eerste zoon Taha werd geboren. Hij was blij, maar niet op dezelfde manier als waarop hij zijn blijdschap uitdrukte toen ik werd geboren. Mijn vader zei dat mijn moeder het gezin had genegeerd sinds mijn oudste broer Taha werd geboren, ze leefde slechts voor hem en vergat ons.

Ik herinner mij hoe mijn moeder ons negeerde. Hoe ze alles aan mijn broer gaf. Hoe ze alles verborg ten gunste van hem: de snoepjes, de vruchten, het eten. Hoe ze de beste kleren voor hem kocht, hoe ze begon dingen te sparen voor zijn huwelijk, toen hij nog een baby in luiers was ! En hoe ze ons leerde voor hem te zingen…

Mijn moeder weigerde mijn broer nooit iets. Hij kreeg altijd wat hij wilde. Toen hij in zijn tienerjaren kwam, kocht mijn moeder sigaretten voor hem. Toen mijn vader het verhaal van het sigaretten-kopen ontdekte, was het te laat om hem met roken te laten stoppen. Mijn moeder dacht dat sigaretten roken haar zou helpen om mijn jonge broer als een man te zien !

Ik hield van mijn broer. Ik was zijn baas, maar alleen na mijn moeder. We waren vrienden. Ik herinner mij hoe hij mij de snoep gaf, het geld en alles dat hij van mijn moeder had gekregen.

Toen bij mijn moeder nog twee broers werden geboren, werd ze heel trots op zichzelf. Ze kreeg het idee om alle bezittingen van mijn vader te laten registreren op naam van mijn broers en ze schreef dat de enige personen die van haar of mijn vader konden erven, mijn broers waren. Ze registreerde het huis, de tuin en het goud op naam van mijn broers. Ze probeerde de erfenis voor de broers te beschermen, terwijl ze zes dochters had en we konden de helft van mijn vaders eigendommen erven en niets voor mijn broers overlaten.

Mijn moeder is niet de enige die haar meisjes hun erfenis ontzegt. De meeste gezinnen, of bijna allemaal, weigerden - en nog steeds weigeren - de meisjes hun recht op hun erfdeel. De grootste en de kleinste gezinnen doen het. Een minderheid van vrouwen vragen hun gezinnen om hun erfdeel, maar hun verzoeken worden beschouwd als het uitverkopen van de mannen in hun gezinnen. In veel gevallen; als een meisje haar erfdeel krijgt, dan kapt het gezin hun relatie af met haar.

Onder al deze omstandigheden in mijn gezin, hield ik van mijn broers, ik hield meer van hen dan van mijn zussen. Ik voedde ze op nadat mijn vader stierf. Ik zorgde voor ze totdat ze trouwden. Mijn broers moedigden mij ook aan om mijn werk als journalist te doen, ze leden heel veel door mijn werk, waardoor ze vele problemen kregen. Maar nog steeds ben ik het ideaal van mijn broers. Ik houd van ze, en ik hoop dat we eens elkaar weer zullen terugzien.

-> Home (meer artikelen)