Het dagelijks leven van Kawther Salam

  ..: De Dagelijkse Oorlog - La Guerra Cotidiana :..
 
5 april 2006

-> Home

Dit artikel werd geschreven door Isabel Olesti en oorspronkelijk gepubliceerd in het Spaans in de Catalunya-editie van de krant El Pais op 5 april 2006. Een scan van de originele gedrukte editie (345KB PDF file) werd verstrekt door Pen Catalá. Een kortere versie van het artikel werd gestuurd naar de site van El Pais, hier. Zij bezitten alle rechten van dit materiaal.


In werkelijkheid is de mens een gewoontedier. En als je het niet gelooft, controleer je reacties aan de hand van de bloederige scènes,
bijvoorbeeld uit Irak, waarop we worden getrakteerd tijdens de dagelijkse nieuwsberichten terwijl we nippen aan de koffie. We zijn er zo gewend het te zien dat het geen indruk op ons meer maakt, zoals twee jaar geleden. Ze dienen het ons zelfs op als een tweede schotel, een tweede gerecht, omdat het minder belangrijk nieuws is geworden.
Hetzelfde gebeurt met de oorlog tussen Arabieren en joden: we zien hoe de muur groter wordt (nog een muur van schande), hoe de Israëlische soldaten Palestijnse woonwijken binnendringen, hun huizen binnengaan met vooruitstekende bajonetten, hoe ze hun levens beheersen.... En we blijven volkomen hetzelfde, rijkelijk genieten van onze koffie net als tevoren, want als de dingen constant worden, wekken ze onze emoties niet meer op, de belangstelling erin is weg; nieuw bloed, veel aantrekkelijker, is nodig.



Kawther Salam (foto Tejederas / El Pais)

Kawther Salam is een jonge Palestijnse journalist die in ballingschap leeft in Wenen, en die is uitgenodigd in Barcelona door de Catalaanse PEN Club om ons eraan te herinneren, exact gezegd, dat de invasie doorgaat, dat Hebron doorgaat een gevangenis te zijn voor duizenden Palestijnse burgers die slechts in vrede willen leven en de politici aan elkaar overlaten. Kawther bracht de documentaire film 'Detained' mee, die het dagelijkse leven laat zien van drie Palestijnse weduwen die in twee hellen tegelijk leven met hun kinderen: de Israëlische bezetting, en de onderdrukking door een Moslim-samenleving die door mannen wordt beheerst. Na 'Detained' gehoord en gezien te hebben, is de koffie veel bitterder geworden...

Kawther's leven ging niet over rozen: op haar 16-de liep ze van huis weg om te ontsnappen aan het uitgehuwelijkt worden. Sindsdien heeft ze een leven begonnen als journalist, maar paradoxaal genoeg heeft deze bezetting haar bijna het leven gekost. Haar kronieken en verslagen hebben altijd de Israëlische pacifistische organisaties verdedigd en het Islamitisch fundamentalisme bekritiseerd. Ze beschuldigde vele schendingen van mensenrechten, ongeacht wie ze pleegden en tegelijkertijd
bekritiseerde ze zowel de corruptie in de Palestijnse Autoriteit als de zelfmoordaanslagen.
Gedurende de tweede Intifada is Kawther een brug geworden tussen haar gemeenschap en de rest van de wereld, omdat ze een
persidentiteitskaart had, en zich dus onbelemmerd kon bewegen. Maar haar voortdurende verslagen brachten de Israëlische autoriteiten in staat van paraatheid. Ze bedreigden haar, ze werd vastgehouden, en ze beboetten haar talloze malen. Ze herinnert zich dat ze 300 aanklachten aanbood aan de politie wegens allerlei soorten mishandelingen. Ze werd onderworpen aan seksueel misbruik door Israëlische soldaten, en uiteindelijk verboden ze haar Hebron in te gaan vanwege een conferentie van mensenrechten die plaatsvond in Ierland.
Kawther heeft altijd de vrouwenrechten gesteund in haar land, en ze werkte aan drie documentaire films die zich richtten op de toestand rond vrouwen die leefden omsingeld door hun eigen cultuur en door de bezetting. Met zo'n levensloop is niet verbazingwekkend dat ze in ballingschap leeft in Wenen omdat ze tenslotte toch haar eigen huid moest redden.

In het jaar 2000 ontmoette ze een Israëlische filmregisseur die Kawther voorstelde een film te maken over haar eigen leven, maar ze wees dat af en stelde voor dat inplaats daarvan ze een documentaire zouden maken over drie weduwen die samenwonen met hun kinderen in hetzelfde gebouw in Hebron. Het was moeilijk om de weduwen te overtuigen de camera's in hun huis toe te laten, maar ze hadden het geld nodig en uiteindelijk accepteerden ze het, zij het onder twee voorwaarden: ten eerste dat ze zouden worden betaald en ten tweede dat de film niet zou worden vertoond aan het Arabische publiek want ze waren bang voor vergeldingsacties. Geen van beide voorwaarden werd uiteindelijk ingewilligd door de Israëlische ploeg.

Kawther komt de aula van de Pompeu Fabra Universiteit in Barcelona binnen, gekleed in een strakke broek en een shirt met gekleurde lovertjes. Ze legt ons het verhaal uit achter de documentaire, en benadrukt sommige
aspecten van de film die we niet zouden moeten missen, zoals bijvoorbeeld, de scènes waarin de soldaten, gewapend met geweren spelen in de sneeuw met Palestijnse kinderen. Nadat deze film in Israël werd vertoond werden deze soldaten gearresteerd. "Het is duidelijk", vertelt Kawther ons, "dat de soldaten daar zijn om oorlog te maken, en geen vrede".

De film toont het alledaagse van een voortdurende staat van oorlog.
Het gebouw waar deze gezinnen wonen staat onder controle aan de voorkant door de joden en aan de achterkant door de Palestijnen. De Israëlische soldaten bewaken de hoofdingang en elke keer dat iemand het gebouw uit gaat vragen de soldaten waar ze naartoe gaan en bedreigen hen.
Er is een andere groep soldaten op het dak: ze pissen op de grond en vernielen waterleidingenbuizen. Gedurende de hele tijd hangen de vrouwen hun kleren op en spelen de kinderen alsof de soldaten onzichtbaar waren.
Af en toe kruisen hun wegen zich op de trap, maar ze groeten elkaar niet; andere keren zijn er schoten te horen en de jongens stoppen met kaarten en kijken uit het raam; op straat rennen de kinderen weg om zich te verstoppen terwijl de troepen op iets aanleggen maar het is niet duidelijk op wat.
In een andere scène organiseren joodse kolonisten een processie om de torah te bejubelen, goed beschermd door de soldaten en voor de stille blikken van hun buren.

De drie weduwen zijn niet veel ouder dan twintig en ze klagen dat hun schoonfamilie hun weinig geld geeft terwijl ze hun
weduwepensioenen voor henzelf houden. Eén van hen legt uit dat ze geen make-up kan opdoen of zich opdoffen want iedereen zou wantrouwend naar haar kijken. Een andere vrouw herinnert zich de tijd van geluk toen ze jong was en niet verplicht een hoofdtooi te dragen.
Onder controle van alle kanten lijken de levens van deze weduwen gevangenschap.
Het zou juist fijn zijn als de publieke televisie het gelukkige idee had om deze documentaire film uit te zenden zodat de maatschappij onder andere, de last kon zien die godsdiensten vertegenwoordigen.


-> Home